Η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης δεν περιορίζεται σε πολιτικές αποφάσεις ή επιστημονικά δεδομένα. Η τέχνη αναδεικνύεται ως βασικός παράγοντας ενεργοποίησης της κοινωνίας, σύμφωνα με φορείς που συμμετέχουν στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τους Ωκεανούς (UNOC), που ξεκινά στις 9 Ιουνίου στη Νίκαια.
Ο οργανισμός TBA21, ο οποίος επιμελείται το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της UNOC, δίνει έμφαση στον ρόλο της τέχνης στην περιβαλλοντική διακυβέρνηση. Όπως εξηγεί ο συνδιευθυντής Markus Reymann, η τέχνη μπορεί να επανασυνδέσει τους ανθρώπους με το φυσικό περιβάλλον και να ενθαρρύνει την ανάληψη δράσης.
Μέσα από εκθέσεις, εργαστήρια και διαλόγους, όπως η έκθεση «Becoming Ocean», το κοινό καλείται να εμπλακεί σε θέματα όπως η βιωσιμότητα των ωκεανών και οι οικολογικές πρακτικές. «Η τέχνη μάς βγάζει από την παθητικότητα και μας θυμίζει την ευθύνη μας», τονίζει ο Reymann.
Ο Geoffrey Worsdale, διευθυντής του Ιδρύματος Χένρι Μουρ, υπενθυμίζει ότι η τέχνη πάντα καταγράφει την ομορφιά και την ευθραυστότητα του φυσικού κόσμου — από το έργο του Turner μέχρι τις περιβαλλοντικές παρεμβάσεις του Joseph Beuys.
Η Lula Rappoport από το Gallery Climate Coalition επισημαίνει ότι η τέχνη διευκολύνει την κατανόηση της κλιματικής αλλαγής, φέρνοντας το πρόβλημα πιο κοντά στον άνθρωπο. Έργα όπως το Ice Watch London του Olafur Eliasson, όπου παγόβουνα μεταφέρθηκαν στο κέντρο του Λονδίνου, αποδεικνύουν τη δύναμή της να κάνει το αόρατο ορατό.
Η τέχνη, τελικά, δεν είναι απλώς παρατηρητής — είναι εργαλείο ευαισθητοποίησης, συμμετοχής και αλλαγής.