Η κλιματική κρίση δεν είναι απλώς ένα ακόμη ζήτημα στην ατζέντα των προβλημάτων της εποχής. Είναι μια πραγματικότητα που έχει ήδη στοιχίσει ανθρώπινες ζωές: πάνω από 150.000 στην Ευρώπη από το 1980 έως σήμερα. Η 15η Ιουλίου έχει θεσμοθετηθεί ως ημέρα μνήμης των θυμάτων, αλλά και ως υπενθύμιση της ανάγκης για άμεση, ουσιαστική και συλλογική δράση.
Οι επιπτώσεις των καταστροφών δεν είναι μόνο υλικές. Οι πληγέντες βιώνουν συναισθηματικό κλονισμό, απώλεια και πολλές φορές κοινωνική απομόνωση. Ιδιαίτερα ευάλωτοι είναι όσοι ήδη αντιμετωπίζουν ψυχικές δυσκολίες, καθώς μια φυσική καταστροφή επιβαρύνει την ψυχική τους υγεία και εντείνει τα τραύματα.
Η στήριξη των ανθρώπων αυτών δεν πρέπει να εξαντλείται στις πρώτες μέρες. Απαιτείται συνεχής παρουσία της Πολιτείας, ενεργοποίηση της κοινωνίας και διαθεσιμότητα υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής φροντίδας. Παράλληλα, είναι αναγκαίο να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη στους φορείς άμεσης επέμβασης και να αξιοποιηθούν νέες τεχνολογίες, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, για αποτελεσματικότερο συντονισμό σε κρίσιμες στιγμές.
Οι νέοι δείχνουν όλο και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και συμμετοχή σε περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες, αν και η πρόσβαση στην ενημέρωση παραμένει άνιση. Απαιτούνται ανοιχτά, συμπεριληπτικά δίκτυα επικοινωνίας που να ενδυναμώνουν τη δράση, ιδιαίτερα εκτός οργανωμένων θεσμών.
Η ανάσχεση της κλιματικής κρίσης δεν είναι υπόθεση κάποιων άλλων. Είναι συλλογική ευθύνη. Κάθε μέρα που περνάει χωρίς ουσιαστική αντίδραση, αυξάνει τον κίνδυνο να προστεθούν νέα ονόματα στη μακρά λίστα των θυμάτων. Η κοινωνική συνοχή, η τεχνολογική καινοτομία και η περιβαλλοντική δικαιοσύνη είναι τα θεμέλια για έναν βιώσιμο κόσμο.