Οι επενδυτές επιθυμούν σαφείς κανόνες διαχείρισης των ωκεανών για την αύξηση της χρηματοδότησης

Η πίεση των Ηνωμένων Εθνών για επενδύσεις στην προστασία των ωκεανών του πλανήτη απέφερε περίπου 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε συμφωνίες κατά τη διάρκεια μιας διάσκεψης την περασμένη εβδομάδα, ποσό πολύ χαμηλότερο από τις εκτιμώμενες ετήσιες ανάγκες, καθώς πολλοί επενδυτές επιζητούν σαφέστερους κανονισμούς για τη διαχείριση των ωκεανών πριν δεσμεύσουν κεφάλαια.
Μόνο 50 χώρες έχουν μέχρι στιγμής επικυρώσει μια νέα συνθήκη για την ανοικτή θάλασσα, η οποία καθορίζει κανόνες που συμφωνήθηκαν από περισσότερες από 130 χώρες το 2023 για τη διακυβέρνηση των διεθνών υδάτων και την καταπολέμηση επιβλαβών πρακτικών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που αποχώρησαν από διάφορες πρωτοβουλίες για το κλίμα υπό τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, είναι μεταξύ των χωρών που δεν έχουν ακόμη επικυρώσει τη συνθήκη.
«Η έλλειψη ενός σαφούς πλαισίου διακυβέρνησης και αξιόπιστων δεδομένων σχετικά με τους ωκεανούς έχει εμποδίσει μέχρι σήμερα τη χρηματοδότηση από τον ιδιωτικό τομέα» δήλωσε ο Oliver Withers, επικεφαλής του τμήματος φύσης της βρετανικής τράπεζας Standard Chartered.
«Η κύρια δυναμική που δεν ισχύει για τη ξηρά είναι ότι η ανοικτή θάλασσα δεν ανήκει σε κανένα μεμονωμένο κυρίαρχο κράτος», είπε. «Αυτό αποτελεί σημαντική πρόκληση, καθώς δεν υπάρχει ένα μόνο κυρίαρχο κράτος που να είναι υπεύθυνο για την ανοικτή θάλασσα».
Από τις συμφωνίες που υπογράφηκαν στη Γαλλία, το μεγαλύτερο μέρος προήλθε από τράπεζες του δημόσιου τομέα, συμπεριλαμβανομένων 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων χρηματοδότησης από την Τράπεζα Ανάπτυξης της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CAF) και 3 δισεκατομμυρίων ευρώ (3,5 δισεκατομμύρια δολάρια) από μια ομάδα τραπεζών ανάπτυξης για την καταπολέμηση της ρύπανσης από πλαστικά. Αν και αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός, το συνολικό ποσό είναι πολύ μικρότερο από αυτό που απαιτείται. Μεταξύ 2015 και 2019, επενδύθηκαν μόνο 10 δισεκατομμύρια δολάρια, έναντι των 175 δισεκατομμυρίων δολαρίων που εκτιμά ο ΟΗΕ ως απαιτούμενη ετήσια χρηματοδότηση.
«Η δημόσια χρηματοδότηση δεν είναι αρκετή, αλλά η ιδιωτική χρηματοδότηση είναι ακόμη λιγότερη. Επομένως, πιστεύω ότι είναι ένας τομέας που βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα», δήλωσε η Francine Pickup, αναπληρώτρια διευθύντρια του Γραφείου Πολιτικής και Υποστήριξης Προγραμμάτων του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών.
Η Pickup ανέφερε ότι η βελτίωση του πολιτικού πλαισίου και της νομοθεσίας, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης των επιδοτήσεων που, όπως είπε, ενθάρρυναν επιβλαβείς πρακτικές όπως η υπεραλίευση, είναι καθοριστικής σημασίας, ακολουθούμενη από τη δημιουργία ενός δικτύου επενδύσεων, μεταξύ άλλων σε νεοσύστατες επιχειρήσεις που εστιάζουν στην τεχνολογία που σχετίζεται με τους ωκεανούς.
Μεταξύ 2020 και 2025, η τεχνολογία για την διατήρηση των ωκεανών έλαβε μόλις το 0,4% των 202 δισεκατομμυρίων δολαρίων που επενδύθηκαν σε όλους τους τομείς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αν και τα στοιχεία έδειξαν μια ισχυρότερη αρχή για το 2025.
«Αυτό που επιδιώκουμε ως επενδυτές είναι οι κυβερνήσεις και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής να αντιμετωπίσουν τους συστημικούς κινδύνους», δήλωσε ο Robert-Alexandre Poujade, υπεύθυνος βιοποικιλότητας στην BNP Paribas Asset Management, προσθέτοντας ότι θα χαιρετίσει τη συνθήκη «εάν έχει ισχυρούς μηχανισμούς επιβολής».
Η κάλυψη του χρηματοδοτικού ελλείμματος απαιτεί επίσης συντονισμένες προσπάθειες από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους επενδυτές για την αντιμετώπιση των αλληλεπικαλυπτόμενων προκλήσεων για την προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη θερμαίνει τους ωκεανούς, επιδεινώνοντας φαινόμενα όπως η οξίνιση των υδάτων και η λεύκανση των κοραλλιών, τα οποία, σύμφωνα με τους κλιματολόγους, θα βελτιωθούν εάν ο κόσμος καταφέρει να μειώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα όπως έχει προγραμματιστεί. Η υπεραλίευση και η ρύπανση από τα πλοία, οι υπεράκτιες γεωτρήσεις πετρελαίου και, ενδεχομένως, η εξόρυξη σε βαθιά νερά, που συλλογικά βλάπτουν την υγεία των ωκεανών, απαιτούν επίσης πιο αποφασιστική πολιτική δράση.
Αν και μέχρι στιγμής οι ενέργειες ήταν αργές, στη Νίκαια υπήρξαν ενδείξεις προόδου, καθώς περισσότερες από 20 χώρες υποστήριξαν το αίτημα της Γαλλίας για την πρόληψη της εξόρυξης σε βαθιά νερά και δημιουργήθηκαν αρκετές νέες θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές.
«Κατά μία έννοια, ο ωκεανός είναι η τελευταία περιοχή που λεηλατούμε χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο», δήλωσε ο Flavien Jouber, υπουργός Γεωργίας, Κλιματικής Αλλαγής και Περιβάλλοντος των Σεϋχελλών, περιγράφοντάς το ως «αίσθηση ελεύθερης πρόσβασης για όλους».
Πηγή: Reuters