Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, είπε ο Ιησούς.
Αγάπησε τον εαυτό σου, λέει η ψυχολογία.
Τί είναι η αγάπη; Πώς μπορεί να οριστεί; Είναι ο εξοστρακισμός της ιδιοτέλειας και πάσης φύσεως εγωιστικής προσέγγισης που θα δημιουργήσει το πλαίσιο όπου θα ευδοκιμήσει η αγάπη;
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα ιδιαίτερο. Δεν είναι εύκολο να οριστεί ποιος το απολαμβάνει περισσότερο. Ο φέρων του συναισθήματος ή ο αποδέκτης αυτού. Αυτό που σίγουρα μπορεί να ειπωθεί είναι ότι η αγάπη χρησιμοποιείται συχνά και ως μάσκα ή καλύτερα ως ασπίδα συμπεριφορών που ουδεμία σχέση με την αγάπη έχουν. Ο γονέας που καταπιέζει το παιδί του και του κληροδοτεί προβληματικές πεποιθήσεις και συμπεριφορές, το ταίρι που επειδή αγαπάει πολύ ζηλεύει και καταδιώκει το άλλο του μισό, ο φίλος που από αγαπώντας τον φίλο του κρύβει αλήθειες για να μην τον πληγώσει· όλοι αυτοί στον βωμό της αγάπης πράττουν σοβαρά εγκλήματα ψυχολογικής και όχι μόνο φύσης.
Μία είναι η εγκεφαλική λειτουργία που ξεπερνά το συναίσθημα της αγάπης: η ενσυναίσθηση. Όταν υπάρχει ενσυναίσθηση όλα έπονται. Δεν χρειάζονται προστατευτικά πλαίσια ούτε εξωραϊσμός των λεχθέντων. Περιττή ακόμα και η αγάπη όταν ένας άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί με την ψυχική κατάσταση του άλλου. Δεν υπάρχει λάθος συμβουλή από αυτήν που δίνεται υπό αυτό το καθεστώς. Ανώτερη ανθρώπινη ικανότητα από αυτήν της ενσυναίσθησης δεν υφίσταται. Κοινώς, η αγάπη είναι δικαιολογία. Η ενσυναίσθηση είναι το ζητούμενο. Τέλος.