Ως ηθοποιός διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων. Ανεπανάληπτη ήταν η απόδοσή του στον τύπο του “μεθύστακα”, που αποτέλεσε σταθμό στο ελληνικό θέατρο. Τον τύπο αυτόν μετέφερε αργότερα, το 1950, και στον κινηματογράφο, στην ταινία “Ο μεθύστακας” του Γιώργου Τζαβέλλα. Ο χαρακτήρας του “μπεκρή” συνδέθηκε τόσο πολύ με τον Ορέστη Μακρή, που ακόμα και σήμερα όταν κάποιος θέλει να πει σε κάποιον ότι πίνει πολύ τον αποκαλεί με τον όνομα του Μακρή!!!
Το νόστιμο είναι ότι όλος ο κόσμος του παλιού θεάτρου και του κινηματογράφου ήξερε ότι ο ίδιος ο Ορέστης Μακρής δεν έπινε ποτέ.
Γεννήθηκε το έτος 1898 στη Χαλκίδα της Εύβοιας. Είχε τελειώσει το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και ξεκίνησε την καριέρα του όντας τενόρος της οπερέτας. Η καριέρα του στο σανίδι ξεκίνησε στο θίασο Ροζαλίας Νίκα το 1925 ως τενόρος, αλλά, όταν το είδος παρήκμασε, στράφηκε προς την επιθεώρηση.
Το 1931 ωστόσο κάνει την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, με την ταινία “Ο μάγος της Αθήνας”. Συμμετείχε σε περίπου 40 ταινίες της μεγάλης οθόνης, από το 1931 έως το 1968.Κάθε ταινία του Ορέστη Μακρή θεωρείται χωρίς υπερβολή και μια ξεχωριστή δημιουργία ρόλου, τόσο που σήμερα αποτελούν όλοι πρότυπα θεατρικής μελέτης του είδους τους.
Η τελευταία ταινία στην οποία εμφανίστηκε ήταν το “Ένα κορίτσι αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα” (1968), ενώ για τη θεατρική προσφορά του τιμήθηκε από την Πολιτεία με το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικα.
Το πλατύ κοινό θυμάται τις ταινίες του οπως:
“Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” (1959… Ο Μακρής στον ξεκαρδιστικό ρόλο του πολυπαθου γυμναστή Γκίκα.
“Στουρνάρα 288” (1960)… Ο Μπάμπης ο θυρωρός.
“Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα” (1960), στο ρόλο του ενός από τα επτά γεροντοπαλίκαρα, του Καίσαρα Αλεξάνδρου. Ένα παραμυθάκι με πολλά και αξιόλογα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου.
“Έξω οι κλέφτες” (1961), στο ρόλο του Τιμολέοντος Αδάμαντα, ενός φτωχού δασκάλου, ο οποίος, μετά το θάνατο του αδελφού του, βρίσκεται με ένα ιδιόκτητο εργοστάσιο. Φτάνει στο εργοστάσιο χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του και γίνεται μάρτυρας όλων των λαθροχειριών και των απατεωνιών που συντελούνται υπό την καθοδήγηση του διευθυντή και του αρχιλογιστή της επιχείρησης. Εντέλει αποκαλύπτει την ταυτότητά του και διώχνει όλους του κλέφτες.
“Ο Αριστείδης και τα κορίτσια του” (1964)… Ως Αριστείδης Δελαπόρτας.