Ο Γιώργος Σεφέρης ποιητής που έζησε ξεριζωμούς, διχασμούς και εθνικές περιπέτειες και εξέφρασε την Ελληνικότητα και τον βαθύ στοχασμό για την ανθρώπινη μοίρα, που υπήρξε ο χαρακτηριστικότερους εκπρόσωπος των ποιητών του’30 και έζησε συνδεδεμένος με την Ελλάδα, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1900 στη Σμύρνη.
Πλάι του, πέρα από τον Γιώργο Κατσίμπαλη, τον Γιώργο Θεοτοκά, τον Αντρέα Καραντώνη, στάθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης, ο άλλος μεγάλος ποιητής μας που κι εκείνος, ταγμένος από τη μοίρα της Ελλάδας, ευτύχησε να φέρει ένα δεύτερο Νομπέλ στα ελληνικά γράμματα. Και μαζί τους, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Νίκος Γκάτσος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις και πολλοί άλλοι.
Ο Γ. Σεφέρης είναι ένας εκ των δύο μοναδικών βραβευμένων με το Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελλήνων, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη, και τριών μαζί με τον Χριστόφορο Πισσαρίδη (Νόμπελ Οικονομικών), από την Κύπρο.
Το 1963 βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών: η ανακοίνωση της βράβευσής του έγινε την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου ενώ η επίσημη απονομή στις 10 Δεκεμβρίου στη Στοκχόλμη.
Στις 16 Απριλίου 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον.
Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Σεφέρης μίλησε δημόσια εναντίον της Χούντας με ομιλία που μεταδόθηκε από την Ελληνική Υπηρεσία του B.B.C., το ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την Ντόιτσε Βέλε. Γι’ αυτό το λόγο του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου.
Πέθανε την Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου του 1971. Δύο μέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε η κηδεία του, η οποία εξελίχθηκε σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας. Μετά τον θάνατό του εκδόθηκε το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο «Μέρες…» καθώς και το «Πολιτικό» του ημερολόγιο.