Υπάρχουν πολιτικοί που αναμένουν υπομονετικά να υποχωρήσει και να κοπάσει η οργή από την αδιανόητη τραγωδία των Τεμπών;
Αν κρίνουμε από τους καυγάδες στην τηλεόραση, τους υπαινιγμούς και και την επιθετικότητα κατά του «αντιπάλου», ναι υπάρχουν.
Βέβαια στη συλλογική μας κατάθλιψη και στο δημόσιο πιστεύω, έχει καταγραφεί ένα έγκλημα που έγινε λόγω αδιαφορίας, ανικανότητας, άρνησης για σύγκρουση με συμφέροντα και κακοδαιμονίες δεκαετιών και κομματικών σκοπιμοτήτων.
Και τι κυριότερο: Μείναμε άναυδοι συνειδητοποιώντας το πόσο απροστάτευτοι είμαστε, στον σιδηρόδρομο, στους άθλιους δρόμους, στα νοσοκομεία και γενικότερα οπουδήποτε βρεθούμε έξω από το σπίτι μας.
Ο καθένας μας σκέφτεται ότι στη θέση των θυμάτων θα μπορούσε να είναι ο ίδιος, το παιδί του, η γυναίκα του, τα αδέλφια, ο γονιός. Γι αυτό και το τραύμα και οι πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες από το δυστύχημα έχουν τεράστιες διαστάσεις
Όσο περνάει ο καιρός διογκώνεται η παλλαϊκή απαίτηση είναι να νοιωσουμε και πάλι ασφαλείς. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν τα κόμματα και οι πολιτικοί τόσο τι καλύτερο γι αυτούς. Τρόπο θα βρουν.