(Από άρθρο της Jessica Bennett στους New York Times της 1 Αυγούστου 2023)
«Πρότεινα στη Susan Faludi, συγγραφέα το 1991 του κλασικού φεμινιστικού συγγράμματος “Backlash”, περιμένοντας να με βοηθήσει να κατανοήσω τις αντινομίες του ροζ αφηγήματος της νέας Blockbuster ταινίας με θέμα την κούκλα Barbie (η οποία στην ταινία παίρνει σάρκα και οστά)». Τα παραπάνω γράφει εισαγωγικά η Jessica Bennett και προσθέτει:
«Μερικές απο τις αντιφάσεις (ειναι σεξιστικό σύμβολο; είναι σύμβολο γυναικείας υποταγής; είναι αντίθετα φεμινιστικό πρότυπο;) είναι:
Η Barbie αρχικά επινοήθηκε σαν sex toy για άντρες αλλά κατέληξε να πλασάρεται στις μαμάδες και τις κόρες τους. Η Barbie έχει χρησιμοποιηθεί σαν σλόγκαν διαμαρτυρίας («Δεν ειμαι η Barbie σου») και σαν σύμβολο κοριτσίστικης ανοησίας (θυμάστε την Barbie που έλεγε «τα μαθηματικά είναι δύσκολα»). Αλλά από την άλλη μεριά η Barbie έχει διατέλεσει δικηγόρος, πιλότος, αστροναύτης και πρόεδρος των ΗΠΑ. Δεν έχει παντρευτεί ποτέ, ζει μόνη, και δεν έχει παιδιά.
«Η Suzan δέχτηκε με χαρά την πρόσκληση να δούμε μαζί την ταινία (μάλιστα πρότεινε να νοικιάσουμε μια ροζ Corvette —το σπορ ανοιχτό αμάξι της Barbie-για να πάμε στην ταινία αλλά τελικά το μόνο αμάξι διαθέσιμο ήταν ένα φορτηγάκι). Ένας λόγος που την ήθελα μαζί μου ήταν οτι τα ενδιαφέροντα της συμπίπτουν με το πολύπλοκοτητα του σεναρίου. Για παράδειγμα, μετά την περσινή απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να ακυρώσει την προηγούμενη (το 1974) απόφαση του πάνω στην υπόθεση «Roe εναντίον Wade” (που είχε άφησει ελεύθερες τις αμβλώσεις) επιστρέφοντας στις Πολιτείες το δικαίωμα να αποφασίζουν αν οι αμβλώσεις επιτρέπονται η όχι στο εσωτερικό της κάθε πολιτείας, η Faludi έγραψε ένα άρθρο που χλεύαζε την ολιγωρία των φεμινιστριών οι οποίες ενώ διαδήλωναν για επιμέρους ζητήματα, άφησαν τον Τραμπ να γεμίσει το Ανώτατο Δικαστήριο με συντηρητικούς νομοθέτες».
Σίγουρα η Faludi κατανοεί την ισχύ της βιομηχανίας θεάματος. Στο βιβλιο της “Backlash” ανίχνευσε όχι μόνο το πως η πολιτική και τα Media προσπάθησαν να υπονομεύσουν τις νίκες του φεμινισμού αλά και το πως κινηματογράφος και τηλεόραση μετέτρεψαν τις γυναίκες είτε σε ανδροφαγα τέρατα (πχ «Fatal Attraction” είτε σε μίζερες υπάρξεις που αγωνιούν για το βιολογικό ρολόι τους.
Η σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινιας Greta Gerwing, με ιστορία σαν ηθοποιός σε ανεξάρτητες παραγωγές, ξέρει καλά το μάθημα της: «Θελω να πω οτι το σενάριο δεν θα μπορούσε να γραφτεί χωρίς την ιστορία 30 ετών σε Γυναικείες Σπουδές» είπε η Faludi. «Μου φαίνεται οτι το βασικό θέμα που υποβόσκει είναι το δέος και ο τρόμος του τι συνέβη σε μας—τι συνέβη στις γυναίκες—από το 2016 και εντεύθεν, με το διπλό σφυροκόπημα από τον Τραμπ καο από το Ανώτατο Δικαστήριο. Συγκεκριμένα μου φάνηκε οτι το δικαίωμα στη έκτρωση ήταν ένα υπόγειο κεντρικό θέμα της ταινίας. Αυτό που θελω να πω είναι οτι η ταινία ξεκινάει με τα κοριτσάκια να παίζουν με κούκλες-μωρά, τα οποία, όπως εξηγεί ο αφηγητής στη ταινία, ήταν οι μόνες κούκλες που δίνανε στα κοριτσάκια μέχρι τότε. Και ξαφνικά εμφανίζεται η ενήλικη κούκλα Barbie που είναι σαν να λέει οτι υπάρχουν ρολοι για τις γυναίκες πέρα από την μητρότητα!” Σε μίμηση του άνθρωποπιθηκου της ταινίας του Kubrick”Οδύσσεια 2001¨ τα κοριτσάκια σπάνε τις κούκλες μωρά.
Αργότερα ο σύντροφος της ο κούκλος Κέν προσπαθεί να αλλάξει το Σύνταγμα της φανταστικής χώρας Barbieland, ενώ η Barbie διαμαρτύρεται οτι η ίδια έβαλε πολύ δουλειά στη δημιουργία της χώρας της. «Α, ναι;” απαντάει ο Κεν, “λοιπόν δες με που το κάνω!”. Τι αλλά είναι αυτό παρά αλληγορία των αποφάσεων του Ανώτατου Δικαστηρίου ενάντια στις γυναίκες;
Τελικά η “Barbie” μας πρόσφερε όχι μόνο απόδραση από την καθημερινότητα αλλά και γνήσια κάθαρση. Αποδυναμώνουμε την πατριαρχία με το να την διακωμωδούμε !