Μπορεί να πιστεύετε ότι ο σύγχρονος εργασιακός χώρος έχει αφήσει τις ηλικιακές αλλά και άλλες διακρίσεις στον περασμένο αιώνα, επειδή το νέο κύμα εργοδοτών, διευθυντών ανθρώπινου δυναμικού και εργαζομένων έχουν όλοι καλά εκπαιδευτεί για την αξία ενός περιβάλλοντος εργασίας χωρίς αποκλεισμούς. Βοηθάει και το γενικευμένο κλίμα της πολιτικής ορθότητας άλλωστε.
Και όμως, οι διακρίσεις λόγω ηλικίας στον εργασιακό χώρο είναι ακόμα ζωντανές. Και τούτο προκύπτει από μια σειρά επιστημονικών και δημοσιογραφικών ερευνών.
Ιδού μια κατάθεση εμπειρίας από πρώην εργαζόμενη στον «Γκάρντιαν»:
«Απολύθηκα τον Ιούλιο του 2021. Είμαι στα 50 μου και μέχρι τότε εργαζόμουν από τα τέλη της εφηβείας μου σε διάφορα γραφεία ως γραμματέας, διαχειριστής, οργάνωση γραφείου στο Λονδίνο και στις περιοχές καταγωγής μου. Έχω πάει σε περισσότερες από 25 συνεντεύξεις για πρόσληψη (κυρίως πρόσωπο με πρόσωπο) από τότε που απολύθηκα, αλλά παρόλο που έλαβα θετικά σχόλια, δεν είχα ούτε μία πρόταση εργασίας».
Σαν αυτήν την γυναίκα της οποίας η εργασιακή εμπειρία είναι δεδομένη υπάρχουν πολλές όπως και άντρες της ίδια ηλικίας. Δεν μπορεί να συνταξιοδοτηθεί – επίσης δεν θέλει, ούτε έχει την οικονομική δυνατότητα.
Σε όλη την Ευρώπη υπάρχει η εξής αντίφαση:
Οι εταιρείες υποστηρίζουν ότι χρειάζονται έμπειρο προσωπικό και έχουν τη δυνατότητα να απασχολήσουν έμπειρους , ευέλικτους , ευγενείς και προσαρμοστικούς εργαζόμενους στην ηλικία των 50 και πάνω. Γιατί λοιπόν δεν τους προτείνουν δουλειά;
Οι κυβερνήσεις πρέπει να ακούσουν αυτούς τους μεσήλικες, έμπειρους υπαλλήλους που προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν δουλειά. Το ίδιο και οι σύγχρονες επιχειρήσεις, σπάζοντας αρνητικά στερεότυπα.
Παρόλο που οι έρευνες αποκαλύπτουν πως ανατρέπεται σιγά σιγά το κλίμα διακρίσεων για τους ηλικιωμένους εργαζόμενους, οι νέοι τρόποι σκέψης δεν έχουν ακόμη πλήρως απορροφηθεί από την κοινωνία.