Η Γερμανία της σιδηράς πειθαρχίας, του προγραμματισμού και της σκληρής δουλειάς έδειχνε ανίκητη ως ατμομηχανή της Ευρώπης επί δεκαετίες.
Εκεί γεννιούνταν τα στερεότυπα εναντίον των πτωχών του Νότου (διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, ανοργάνωτοι κλπ) και εκεί ήταν το αντικείμενο του πόθου για τις μυριάδες μεταναστών που έψαχναν δουλειά και νέο τόπο του βίου. Εκεί σημειώνονταν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης.
Τελευταία όμως η Γερμανία δείχνει να παραπατά και οικονομικά (επενδύσεις, εξαγωγές, απασχόληση) και κοινωνικά εξαιτίας του μεταναστευτικού και όχι μόνο.
Οι αιτίες εντοπίζονται κάπου ανάμεσα στην πανδημία, τον πόλεμο στην Ουκρανία , την μετέωρη αντίδραση στην ενεργειακή κρίση, την αλλοπρόσαλλη πολιτική για τις μεταναστευτικές ροές και τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και τα πρώτα συμπεράσματα διεθνών αναλυτών είναι πως το Βερολίνο έπαψε εμπνέει δέος και εμπιστοσύνη για τις κινήσεις και τις αποφάσεις του.
Δεν είναι η στιβαρή δύναμη του αποφασιστικού. Υπάρχουν, αντίθετα, ενδείξεις πως η Γερμανία δεν διαθέτει το αλάθητο στην οικονομία, στη διατήρηση της ανεργίας σε χαμηλά επίπεδα και στη «συνταγή» της δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Παγκοσμίως, επίσης, η ζήτηση δεν είναι στα καλύτερά της με αποτέλεσμα η τεράστια βιομηχανική δραστηριότητα της Γερμανίας να κινείται σημειωτόν.
Ισχυρή επίρρωση προς τα παραπάνω αποτελούν εκτιμήσεις της Bundesbank που βλέπει τη γερμανική οικονομία να αναπτύσσεται ελάχιστα το 2024 μετά τη συρρίκνωσή το 2023.
Αναφέρει ακόμα πως οι υποτονικές εξαγωγές συμπαρασύρουν τη βιομηχανία την ώρα που οι δαπάνες των καταναλωτών περιορίζονται και το υψηλότερο κόστος χρηματοδότησης περιορίζει τις επενδύσεις.
Το πιο ανησυχητικό από όλα όμως ίσως είναι το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση επιβραδύνεται και αλλάζει ενώ παράλληλα λίγες νέες αγορές για γερμανικά προϊόντα έρχονται να καλύψουν το κενό.