Έχουμε μπει στην εποχή που τα πτυχία, γενικώς και αορίστως, παίζουν όλο και λιγότερο ρόλο στην προσωπική εργασιακή εξέλιξη των νέων πτυχιούχων και όχι απλώς στην επαγγελματική «αποκατάσταση».
Η νέα γενιά εργαζομένων κρίνεται για τη δυνατότητα υψηλών επιδόσεων σε συγκεκριμένους τομείς και απαιτήσεις με τη σημασία των soft skills ολοένα και περισσότερο να ανεβαίνει.
Ο μονόδρομος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και το κυνήγι στη συνέχεια μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων δέσποσε στην ελληνική κοινωνία την τελευταία 20ετία, αλλά σήμερα, εποχή της ψηφιακής μετάβασης, της πράσινης ενέργειας και της τεχνητής νοημοσύνης με τα «επαγγέλματα του μέλλοντος» να φυτρώνουν σαν μανιτάρια η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά στο εργασιακό τοπίο.
Nέα στοιχεία ερευνών αποδεικνύουν ότι ένας στους δυο Έλληνες ηλικίας 25-34 ετών έχει πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης .
Η Eurostat βρήκε ότι με ποσοστό 44,5% η Ελλάδα βρίσκεται στο όριο του στόχου που έχει ορίσει η ΕΕ με ορίζοντα το 2030 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (45% στις ηλικίες 25-34) και στην 14η θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Τα υψηλότερα ποσοστά κατακτούν η Ιρλανδία και η Κύπρος με 62,7% και 61,6% αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία 13 είναι οι χώρες που έχουν πιάσει τον αριθμό 45%.
Στις θέσεις των ουραγών βρίσκονται η Ρουμανία(22,5%), Ουγγαρία(29,4%) και Ιταλία(30,6%), σε μια θέση -έκπληξη.
Εντυπωσιακά χαμηλά κινείται και η Γερμανία(38,4%).
Την ίδια ώρα αναδύονται νέες επιχειρηματικές πρακτικές και απαιτήσεις από μεγάλες επιχειρήσεις όπως η πολυσυζητημένη «ενδο-επιχειρησιακή κατάρτιση», μια κουλτούρα σύμφωνα με την οποία η πλειονότητα των επιχειρήσεων καταρτίζει ακόμα περισσότερο τους εργαζομένους της και, αφετέρου, προωθεί τη σύνδεση της έρευνας με τις επιχειρήσεις.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις νέες πραγματικότητες αρκεί να εστιάσουμε την προσοχή μας στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, η προσφορά εργασίας είναι μικρότερη από τη ζήτηση. Δεν υπάρχουν διαθέσιμοι οι εργαζόμενοι με τις κατάλληλες δεξιότητες για τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας αλλά και για τις νέες θέσεις εργασίας, είτε γιατί έχουν φύγει στο εξωτερικό, είτε γιατί πρέπει να καλλιεργήσουμε αυτές τις ειδικότητες και δεξιότητες. Από την άλλη, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν «παράγει» το ανθρώπινο δυναμικό που χρειάζονται οι επιχειρήσεις.