Όταν εισάγουμε μια τεχνολογική καινοτομία δεν την εισάγουμε για να βρίσκεται δίπλα στην παλιά “δοκιμασμένη μέθοδο”. Την εισάγουμε για να την αντικαταστήσει – προκειμένου να κερδίζουμε, χρόνο, πόρους, κι ευκολία – καθώς είναι ασύμφορο σε κάθε υπηρεσία, έργο κτλ, μαζί με τον νέο εξοπλισμό, τις νέες συνήθειες και δεξιότητες, να διατηρούμε και το … μουσείο τεχνολογικής ή διοικητικής ιστορίας του, που θα το ξαραχνιάζουμε για να αναλάβει δράση, στις περιπτώσεις που θα χρειαστεί.
Αν δεν ήταν έτσι, τότε οι τράπεζες δίπλα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους, θα είχαν τα βιβλία καταθέσεων των πελατών τους και οι τελευταίοι, βιβλιάρια καταθέσεων, μαζί με τις κάρτες τους και τα κινητά τους τηλέφωνα.
Αν δεν ήταν έτσι, τις γωνιές των δρόμων, θα κοσμούσαν ακόμη, τα άχαρα τσιμεντένια κουτιά των τηλεφωνικών θαλάμων και στην τσέπη μας, μαζί με το κινητό μας, θα κουδούνιζαν και τα τηλεφωνικά κέρματα – θα θυμάστε οι παλιότεροι – με την εγκοπή, του ΟΤΕ.
Μα θα πει, ο “σώφρων”, ότι οι νέες τεχνολογίες είναι περισσότερο ευπαθείς, από τις παλιές, κι ως κάποιο βαθμό θα έχει δίκιο. Αλλά και οι παλαιές ήταν ευπαθέστερες, από τις παλαιότερες, κι αυτές ευπαθέστερες, από εκείνες που είχαν προηγηθεί. Οπότε πού καταλήγουμε; Στην ασφάλεια του αραμπά, αντί του αεροπλάνου; Στον τραπεζικό υπάλληλο με τις μπλε μανσέτες, και το μολύβι στο αυτί, αντί του ευπαθούς σε κυβερνοεπιθέσεις υπολογιστή;
Και μια και ανέφερα τη λέξη κυβερνοεπιθέσεις, ας πω και το τελευταίο. Το να επιχαίρεις, για τα αποτελέσματά τους, επειδή ελπίζεις να επωφεληθείς από αυτά, δεν είναι μόνο ανήθικο – ειδικά όταν δακτυλοδείχνεις τον στόχο και αποσιωπας τον δράστη του – είναι και ανόητο. Δεν ζούμε ούτε στον δυστοπικό κόσμο του υπαρκτού σοσιαλισμού, που “αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει στον λαό”, ούτε στον κόσμο του μακαρίτη Μαρούδα, που απειλούσε ότι θα ρίξει τους δορυφόρους που μεταδίδουν τηλεοπτικά προγράμματα. Ζούμε σε έναν κόσμο που μας έχει μάθει ότι οι κυβερνοεπιθέσεις εναντίον πανίσχυρων κυβερνήσεων (π.χ. ΗΠΑ) ή ισχυρότατων εταιρειών (π.χ. Google) είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.
Μιας καθημερινότητας στην οποία εμπιστευόμαστε τις τεχνολογικές καινοτομίες, όχι απλώς διότι πετούν αεροπλάνα, διευκολύνουν ή ψυχαγωγούν τις ζωές μας. Αλλά και διότι, κυριολεκτικά, τις σώζουν.