Πριν φτάσουμε στο βολικό «περί ορέξεως ουδείς λόγος», όταν μιλάμε για αισθητική θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιους κανόνες και κριτήρια. Και δεν χρειάζεται καν να ζητήσουμε την «συνδρομή» του Πικάσο, του Χατζιδάκι και Σαλβαδορ Νταλί.
Αναφερόμαστε στην άχαρη κόντρα για το πόσο προσφέρουν τέρψη στους οφθαλμούς οι ανεμογεννήτριες και τα κάτοπτρα στην ελληνική φύση. Κάποιοι είναι βαθύτατα πεπεισμένοι ότι τα οικοσυστήματα αποκτούν μια άγρια τεχνολογική μεταμοντέρνα ομορφιά με τις κοιλάδες και τα βουναλάκια γεμάτα ανεμόμυλους και γιγάντιους καθρέφτες.
Δεν ξέρουμε αν θα ενθουσιαστούν οι τουρίστες, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Η εποχή των μεγάλων τεχνολογικών – οικολογικών μετασχηματισμών και μεταβάσεων και καινοτομιών δημιουργεί νέα διλήμματα τέτοιου τύπου.
Ίσως μια λύση σύμφωνα με τις προτάσεις ειδικών βρίσκεται στα ενεργειακά πάρκα.
Εμάς μας τρομάζει μια απαισιόδοξη μελλοντολογικό προσέγγιση:
Κάποτε μοιραία, όλα αυτά τα σήμερα μοντέρνα, καινοτόμα και χρήσιμα ενεργειακά συστήματα θα ολοκληρώσουν τον κύκλο τους θα γεράσουν, θα χαλάσουν, θα σκουριάσουν και θα «πεθάνουν».
Τι γίνεται τότε: Ποιος θα τα «ξεστήσει», θα τα μαζέψει και θα τα απομακρύνει; Πως και με τι κόστος;