Μετρώ πέντε πια σερί Ελληνικά καλοκαίρια που καίγονται καθόλου όμορφα κι ας επιμένει η λογοτεχνική επωδός.
Ελέχθη ότι πουθενά στον κόσμο πια δεν κατασκευάζονται Canadair οπότε ακόμη κι αν ήθελε να τα προμηθευτεί η Ελλάδα δεν θα μπορούσε.
Ωραία! Η κλιματική αλλαγή ερημοποιεί και διαλύει τον ευρωπαϊκό Νότο και βέβαια η Ελλάδα δεν θα είναι εξαίρεση.
Ήμουν φοιτητής του αξέχαστου καθηγητή Νίκου Μάργαρη στο τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ. Ένας βασικός λόγος γι αυτά που τραβάμε, με βάση τον σπουδαίο αυτό καθηγητή οικολογίας, είναι πως σε μεγάλο βαθμό έχουμε αποσυρθεί από τα ελληνικά δάση. Δεν υπάρχουν εκείνες οι ανθρώπινες δραστηριότητες του παρελθόντος, οι οποίες ουσιαστικά ανανέωναν τα δάση και απομάκρυναν μεγάλο όγκο από καύσιμη ύλη.
Τα δάση στερούνται δηλαδή τους παραδοσιακούς τους φύλακες, όπως είναι οι μελισσοκόμοι, βοσκοί, αγρότες, ρητινοπαραγωγοί κλπ, που σήμερα έχουν απομακρυνθεί, καθώς αυτά τα επαγγέλματα δεν παρουσιάζουν οικονομικό ενδιαφέρον. Τα ολοκληρωμένα μέτρα διαχείρισης δασικών οικοσυστημάτων πρέπει να ξαναδώσουν ρόλο και κίνητρα στους παραδοσιακούς διαχειριστές των δασών.
Μετά το Μάτι, την Εύβοια, την Κέρκυρα, τη Ρόδο λες φτάνει πια. Μπορώ να ζήσω και χωρίς καλοκαίρια.
Τρελό ε; Αλλά για σκεφτείτε το ξανά.
Πόσες μέρες πάτε στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι; Δεκαπέντε; Είκοσι να πούμε;
Τι γίνεται με τις υπόλοιπες; Πως παλεύεις τους καύσωνες στην πόλη; Πως αντέχεις τη μυρωδιά του καμμένου αν βρεθείς εκεί κοντά; Πως αντέχεις την πονηρή μικροκομματική αντιπαράθεση και το ξεκατίνιασμα για το «εκκενώστε» να μην θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές;
Χίλιες φορές προτιμότερο είναι να κολυμπάς στη θάλασσα την Άνοιξη και το γλυκό Φθινοπωράκι. Χωρίς Μύκονο, χωρίς την αισθητική της ξαπλώστρας και το κορμιού «Καρντασιαν», χωρίς μπιτσόμπαρα και χρεώσεις στον ουρανό. Με την ανακάλυψη εκ νέου μιας έρημης παραλίας…